پروتزهای متحرک و ثابت بر پایه ایمپلنت از معمول‌ترین و موفق‌ترین روش‌های درمان طولانی‌ مدت دندان‌های ازدست‌رفته هستند، اما قرارگیری ایمپلنت در فک عقبی به خاطر کمبود استخوان یک چالش همیشگی بوده است. علت تحلیل استخوان، تحلیل در مرز بین لثه و دندان، بزرگ شدن سینوس‌ها و جلو آمدن آن‌هاست. برای حل این مشکل، درمان‌های متعددی مطرح‌شده است، که شامل لیفت سینوس به همراه پیوند استخوان می‌باشد. برخی نیز برای دورزدن این مشکل، ارتفاع استخوان را در فک با زاویه قرار می‌دهند. برای تقویت استخوان فک عقبی وجلوگیری از رشد سینوس، چندین روش تقویت استخوان سینوس معرفی‌شده‌اند که خود بر موفقیت جراحی تاثیر گذار است، در ادامه به تاثیر انواع سینوس لیفت بر ایمپلنت دندان خواهیم پرداخت.
در تقویت سطح استخوان سینوس (MSFA) فضای بین استخوان فک و غشا سینوس با ماده‌ی پیونددهنده پر می‌شود، تقویت سطح استخوان سینوس (MSFA)، هم یک روش قبل از جراحی ایمپلنت است، هم می‌تواند هم‌زمان با قرارگیری ایمپلنت انجام گردد، استخوان خود فرد (AB) و استخوان جایگزین (BS) و یا ترکیبی از این دو معمول‌ترین مواد مورداستفاده برای پیوند هستند. اخیراً مشاهده‌شده که با لیفت غشا سینوس و کاشت ایمپلنت به صورت فوری نیز می‌توان تشکیل استخوان موفقی را داشت. استخوان جمجمه و لگن ازجمله مواردمورداستفاده برای تقویت استخوان هستند. هم‌چنین استخوان برآمدگی فک، پایه‌ی استخوان گونه، محل اتصال فک پایین، ازجمله استخوان‌های داخل دهان برای تقویت استخوان هستند. تفاوت دیگر بین AB و BS این است که استفاده از استخوان خود فرد، تشکیل استخوان محکم‌تری را منجر می‌شود. همچنین زمان کمتری نسبت به استخوان جایگزین نیاز دارد، چون فرآیند تقویت و پیوند استخوان زمان‌بر هستند مطالعاتی انجام‌گرفته تا با افزودن عوامل رشد فرایند تشکیل استخوان سریع‌تر اتفاق افتد. عوامل رشد از خود فرد یا دیگر عوامل، به‌عنوان کاتالیزور عمل می‌کنند اما استفاده از آن‌ها همچنان دارای تناقض‌هایی نیز هست. پژوهش‌های اخیر نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت پس از MSFA را در کوتاه‌مدت را بسیار بالا گزارش کرده‌اند اما تعیین بهترین ماده‌ی پیونددهنده برای تضمین موفقیت بلندمدت همچنان در حال بررسی است. داده‌های پراکنده نرخ موفقیت ایمپلنت پس از تقویت سینوس استخوان خود فرد را 97 درصد گزارش کرده‌اند درصورتی‌که در طول دوره 50 ساله استفاده از استخوان گاو 95 درصد موفق بوده است، هم‌چنین نرخ موفقیت وابسته به تعداد دندان‌های ایمپلنت شده نیز هست.

تاثیر انواع سینوس لیفت بر ایمپلنت دندان :

در این پژوهش هدف بررسی میزان بازدهی AB نسبت به BS در طولانی‌مدت هست. همچنین ارزیابی نتایج حاصل از ایمپلنت هم‌زمان و با تأخیر در ایمپلنت جزئی و کامل با مواد پیونددهنده مختلف انجام خواهد شد، این پژوهش خلاصه‌ای از تمامی مطالعات گذشته که این پارامترها را بررسی کرده‌اند می باشد. درنهایت پس از متغیرهای مشخص 11 مطالعه انتخاب شد تا کیفیت کافی را برای بررسی تأثیر مواد پیونددهنده، زمان ایمپلنت گذاری و شرایط بی‌دندانی ارزیابی کنند.
سنجش نتایج:
نرخ موفقیت 5 ساله بین 88 درصد تا 100 درصد تغییر داشت. زمانی که از ترکیب (AB) و (BS) استخوان جایگزین استفاده شد. نرخ از بین رفتن ایمپلنت بیشتر بود. بی‌دندانی جزئی و کامل بیماران و جراحی یک مرحله‌ای و دومرحله‌ای تأثیری بر روی موفقیت آن نشان ندادند،افزودن پلاسمای غنی از پلاکت به استخوان خود فرد (AB) منجر به کاهش تحلیل ماده‌ی پیونددهنده شد، توجه داشته باشید تحلیل استخوان پیوند زده‌شده با (AB)، ترکیب AB و BS و BS تنها در مرز ایمپلنت در هیچ پژوهش مشابهی که دیگر عوامل را بررسی کرده باشد وجود نداشت.
فرآیند بهبود زخم پس از عمل، اتفاقی مرسوم‌تر از سوراخ شدن غشا سینوس بود و بین 5 درصد تا 31 درصد گزارش شد. سوراخ‌های کوچک‌تر رها شدند اما سوراخ‌های بزرگ‌تر توسط فیبرین کلاژن یا بلوک های استخوانی پر شدند، سختی ها و عوارض طولانی‌مدت پروتز بسیار کم بودند که به‌سادگی قابل ترمیم بودند. در 5 نفر از بیماران مجبور به استفاده از سازه‌ی جدید شدیم. همچنین نرخ از دست رفتن ایمپلنت در سال، مستقل از هم‌زمان بودن یا با تأخیر بودن قرارگیری ایمپلنت بود.

بحث:

امروزه (MSFA) درمواردی که ارتفاع عمودی حفره‌ای استخوانی کمتر از 5 میلی‌متر است انجام می‌گردد. آنالیز در بررسی مقالات مرتبط با (MSFA) نشان‌دهنده‌ی نرخ بالای موفقیت ایمپلنت، جزئی و کامل بود. مستقل از ماده‌ی پیونددهنده،MSFA منجر به موفقیت بالای ایمپلنت، تحلیل استخوان مرزی محدودتر و عوارض کلی کمتر شد، برخی مقالات به مدت‌زمان لازم بین فرآیند بهبود MSFA و بارگذاری ایمپلنت پرداخته‌اند. تنوع مقالات مانع نتیجه‌گیری کلی در این موضوع شدند، پس امکان رسیدن به زمان بهینه برای بهبود ماده پیوندی با AB، BS بیشترین مقدار است. احتمالاً این نتایج به خاطر قرار دهی هم‌زمان MSFA و ایمپلنت است، بنابراین پیشنهاد می‌شود در مواردی که از ترکیب AB و BS استفاده می‌شود. مدت‌زمان بیش‌تری برای فرآیند بهبود در نظر گرفته شود.
در پژوهش 5 ساله و 10 ساله تحلیل استخوان مرزی پس از MSFA در محدوده‌ی قابل قبولی بوده و اکثراً در ابتدای بازه‌ی بهبودی رخ‌داده است، محدودیت کلی و مهمی که اینجا وجود دارد این است که مقالات تعریفی از تغییرات دوبعدی در ناحیه پیوند زده‌شده سخن می‌گوید درحالی‌که تغییرات در واقعیت 3 بعدی هستند، درک صحیح از تأثیر روش‌های نوسازی دندان‌ها بر روی زیبایی چهره، عملکرد فک‌ها و سلامتی دهانی، یک پیش‌نیاز برای انتخاب بهترین روش درمانی است.
نظرسنجی درباره سلامت دهانی، زیبایی چهره و عملکرد فک روش‌های معمول PROM هستند.
مشکلات و عوارض MSFA حین جراحی و پس‌ازآن معمولاً کم هستند، اما در بین چندین مورد پیش‌آمده آن‌چنان شدید نبوده‌اند. سوراخ شدن غشا سینوسی شایع‌ترین مشکل حین جراحی بوده که دو تا از مقالات علت آن را دیواره سینوس و ارتفاع کم‌استخوان باقی‌مانده دانستند، اما پژوهش کنونی سوراخ شدن غشا سینوسی ناشی از MSFA را ازجمله عوامل کاهش‌دهنده موفقیت ایمپلنت نمی‌داند.این پژوهش نشان می‌دهد که بسته به میزان ضعف و تحلیل، BS می‌تواند به‌اندازه AB مفید واقع شود و حتی منجر به مرگ‌ومیر کمتر شود، متأسفانه تابه‌حال پیگیری طولانی‌مدت، پیوند استخوان BS در ایمپلنت کل دندان‌ها صورت نگرفته است تا تأثیر آن را بتوان مشاهده کرد،هزینه‌های MSFA هم دیگر مسئله حائز اهمیت است، استفاده از AB زمان جراحی را افزایش می‌دهد.
به‌خصوص وقتی‌که از بیرون دهان استخوانی برداشته می‌شود، نیاز به بستری شدن و بیهوشی کامل است. این هزینه می‌تواند بسیار بیشتر از هزینه‌های BS باشد. هم‌چنین علاوه بر این هزینه‌ها می بایت مخارج حاصل از عوارض عدم موفقیت آن‌ها نیز بررسی گردد.
برای درک بهتر از مزایا و معایب BS نیازمند مطالعات استانداردتر و دقیق‌تری هستیم تا بتوانیم پیش‌بینی بهتری از نتیجه پیوند نهایی داشته باشیم.
یکی دیگر از عنوان‌های قابل‌بررسی تاثیر انواع سینوس لیفت بر ایمپلنت به‌عنوان جایگزین برای MSFA است. این تکنولوژی در مواردی که ارتفاع استخوان باقی‌مانده بیش از 6 میلی‌متر است، موفقیت‌آمیز پیش‌بینی‌شده است.
نتیجه‌گیری:
علی‌رغم نبود روش و مطالعات مختلف مربوط به آینده، تکنیک MSFA یک فرآیند مطمئن و قابل پیش‌بینی برای ترمیم و نوسازی ایمپلنت‌های دندانی معرفی‌شده است، نرخ موفقیت آن بالاست و مستقل از قرارگیری هم‌زمان و با تأخیر ایمپلنت هست. همچنین موفقیت آن ربطی به ایمپلنت کامل یا جزئی و مواد پیونددهنده ندارد.

.